Aan de demonstratie namen ook veel mensen deel die je in de achterban van organisaties als Open Doors of Kerk in Nood zou kunnen lokaliseren. Veelal behorend tot de wat meer behoudende en tot de meer evangelicale stromingen binnen de Nederlandse kerken. Bepaald geen beroepsactivisten, en dat bleek ook wel uit het geringe aantal meegebrachte borden en spandoeken. De laatste dan ook vaak nog eens van zeer geringe afmetingen. Een willekeurige voorbijganger zou niet snel in de gaten hebben gekregen waar deze demonstratie over ging.
De organisatoren waren ook erg voorzichtig met betrekking tot de inhoud van toespraken en mee te voeren leuzen. Het was een solidariteitsdemonstratie mat vervolgde christenen en geen anti-ISIS laat staan een anti-islamitische demonstratie.
Zo werden uit de, bepaald niet opruiende toespraak van ABM-voorzitter Aziz Beth Aho de woorden “ISIS”, “Moslimbroederschap” en ”Boko Haram” op last van de organisatoren vervangen door “terroristen” en moest een passage waarin juist waardering werd uitgesproken voor het feit dat bepaalde moslimorganisaties in Nederland ISIS en de sympathie voor ISIS hadden veroordeeld worden verwijderd. Ook interim-SAFN-voorzitter Erwin Ilgun werd aan de censuur onderworpen.
Iets na drieën ging het programma van start met een gebed in het Arabisch en in het Nederlands door een Rotterdams prediker van Arabische afkomst.
Vervolgens nam Chris Develing het woord namens de initiatiefnemers. Hij stelde dat in 2013 wereldwijd 100 miljoen christenen vervolgd worden en dat dit de grootste groep is die om religieuze redenen wordt vervolgd. Daar is in 2014 een heuse genocide bij gekomen. Maar de wereld zwijgt over het lijden van de christenen. Hij roept de VN op om in actie te komen tegen de vervolging van christenen en op te treden tegen de genocide die thans wordt voltrokken. Ook vraagt hij de Nederlandse regering om het voorbeeld van Frankrijk te volgen en ruimhartig christenen op te vangen die het Midden-Oosten willen ontvluchten.
Hij kondigt vervolgens de eerst spreker vanuit de vervolgde kerken aan en wel Abouna Noël Mosa Al-Kas Toma, priester van de Syrische Katholieke kerk in Irak. Deze spreekt over de 130.000 christenen die de afgelopen weken in Noord-Irak van huis en haard zijn verdreven. Het christendom dreigt in Irak uitgeroeid te worden. Irak was het eerste land in de geschiedenis waarvan we weten dat er algemeen geldende wetten werden uitgevaardigd (de wetten van Hamurabi), maar er heerst nu absolute wetteloosheid. Irak was het eerste land waar eertijds rondtrekkende groepen mensen zich permanent op één plek vestigden om aan landbouw te doen, maar het land kent nu vooral ontwortelde mensen. Christenen worden verdreven, eeuwenoude kerken geplunderd.
Christenen (in irak) bezitten geen wapens, maar dragen het kruis van Christus. Zij kennen de boodschap van liefde en vervolging en doen een beroep op het geweten van anderen. Maar waar zijn de Verenigde Naties en mensenrechtenorganisaties? Waar is de Europese Unie en waar zijn de Europese regeringen? Waar zijn de Arabische regeringen? Waar zijn de mensen die drie jaar geleden nog zo begaan waren met vrijheid en democratie in de Arabische wereld?
De ogen van de wereld zijn nu gericht op Mosul en Noord-Irak, maar in het Oost-Syrische Hassaka is hetzelfde gaande en na Irak zullen de christenen ook uit Syrië verdreven worden. Het is de hoogste tijd dat de wereld in het geweer komt tegen deze duivelse daden. Niet tegen de moslims, maar tegen de moordenaars die hun duivels werk onder de dekmantel van de islam uitvoeren en de klus lijken af te maken die 100 jaar geleden met de Armeense genocide begon.
Maar ondertussen mogen we de hoop niet laten varen. Het vlak bij Mosul gelegen Nineve werd destijds gered door de profeet Jona die zich eerst van de stad probeerde af te keren.
Maar ondertussen mogen we de hoop niet laten varen. Het vlak bij Mosul gelegen Nineve werd destijds gered door de profeet Jona die zich eerst van de stad probeerde af te keren.
De tweede spreker vanuit de kerken, Habi Nasralla, sprak vanuit de Koptische kerk. Kopten, katholieken en Syrisch-Orthodoxen zijn één, zo stelt hij, en delen in het Midden-Oosten hetzelfde lot. Onder het kortstondige bewind van de Moslimbroederschap waren christenen hun kerken niet veilig in Egypte en dat ze eigenlijk nog steeds niet, ook niet nadat Al Sisi de macht greep en daarbij ook verwees naar de noodzaak om christenen te beschermen.
Hij roept het Westen op om de deuren open te zetten voor christenen uit Syrië, Irak, Egypte en Nigeria.
De christenen in het Midden-Oosten willen in vrede samen leven met de moslims in het Midden-Oosten. Ze zijn niet tegen de islam, maar wel tegen die moslims die hun eigen geloof verdraaien en op basis hiervan gewelddaden plegen.
Hij roept het Westen op om de deuren open te zetten voor christenen uit Syrië, Irak, Egypte en Nigeria.
De christenen in het Midden-Oosten willen in vrede samen leven met de moslims in het Midden-Oosten. Ze zijn niet tegen de islam, maar wel tegen die moslims die hun eigen geloof verdraaien en op basis hiervan gewelddaden plegen.
De enige vrouw onder alle sprekers was een uit Nigeria afkomstige pastor in Rotterdam. Met een beroep op Leviticus 19:18, Romeinen 13:8 en Hebreeën 13:1 benadrukt ze dat God liefde is en dat we ook diegenen die ons vervolgen moeten liefhebben en niet haten.
De Syrisch-Orthodoxe priester die na haar sprak had een veel langer betoog maar het was in het Arabisch en het bleef helaas zonder vertaling.
De laatste spreker vanuit de kerken was een Pakistaanse bisschop van de Friends of Christ. Hij wees op de christenvervolgingen in Pakistan, India en Nepal en herhaalde het gebod om elkaar toch lief te hebben en te bidden voor de vervolgden, maar ook voor de vervolgers.
Daarna was het tijd voor de politieke toespraken. Dit rijtje werd geopend door Joël Voordewind. Tweede Kamerlid voor de ChristenUnie. Hij benadrukt dat de vervolging van christenen in Irak niet iets is van de laatste weken of maanden, maar feitelijk al gaande is sinds de Amerikaanse invasie van 2003. Veel Iraakse christenen zijn sindsdien naar het buitenland gevlucht of hadden zich in de Vlakte van Nineve in Noord-Irak gevestigd in de hoop daar een nieuw en veilig bestaan op te kunnen bouwen. Maar juist die Vlakte van Nineve is de afgelopen weken van christenen gezuiverd.
De christenen in irak, die Joël Voordewind vorige week bezocht, vragen hem vertwijfeld waar het Westen blijft en dan vooral de christenen in het Westen. De sjiieten in Irak krijgen steun vanuit Iran, de soennieten van andere soennitische landen in de regio. Het is goed dat het Westen in actie kwam toen de jezidi’s uitgemoord dreigden te worden, maar wie neemt het op voor de christenen?
Een paar weken eerder heeft Joël Voordewind vluchtelingen in Libanon bezocht. Hij sprak toen met een christelijke vrouw die oorspronkelijk uit Bagdad kwam. Na de Amerikaanse invasie zijn ze naar het noorden van Irak gevlucht. Toen daar jihadistische strijdgroepen actief werden is ze naar Syrië gevlucht. En toen ook in Syrië het geweld losbarstte naar Libanon.
Solidariteit met hen is heel belangrijk en we mogen de christenen in het Midden-Oosten niet in de steek laten. We moeten ze daar beschermen en als we dat niet willen dan moeten we hen hier bij ons bescherming bieden. Zo simpel is het. En wat we zelf kunnen doen is in ieder geval hulp bieden via de samenwerkende christelijke hulporganisaties die nu bezig zijn hun activiteiten in Noord-irak verder uit te bouwen.
Chris Develing, die de hele tijd als spreekstalmeester optrad, vulde aan dat het idee dat minister Timmermans steeds maar weer herhaald dat de grondwet van Irak voldoende bescherming biedt aan christenen en andere minderheden in ieder geval niet waar is.
Een paar weken eerder heeft Joël Voordewind vluchtelingen in Libanon bezocht. Hij sprak toen met een christelijke vrouw die oorspronkelijk uit Bagdad kwam. Na de Amerikaanse invasie zijn ze naar het noorden van Irak gevlucht. Toen daar jihadistische strijdgroepen actief werden is ze naar Syrië gevlucht. En toen ook in Syrië het geweld losbarstte naar Libanon.
Solidariteit met hen is heel belangrijk en we mogen de christenen in het Midden-Oosten niet in de steek laten. We moeten ze daar beschermen en als we dat niet willen dan moeten we hen hier bij ons bescherming bieden. Zo simpel is het. En wat we zelf kunnen doen is in ieder geval hulp bieden via de samenwerkende christelijke hulporganisaties die nu bezig zijn hun activiteiten in Noord-irak verder uit te bouwen.
Chris Develing, die de hele tijd als spreekstalmeester optrad, vulde aan dat het idee dat minister Timmermans steeds maar weer herhaald dat de grondwet van Irak voldoende bescherming biedt aan christenen en andere minderheden in ieder geval niet waar is.
Het woord is vervolgens aan Kees van der Staaij, Tweede Kamerlid voor de SGP. Hij stelt dat we hier samen staan tegen terreur en tegen christenvervolging en roept zijn collega-parlementariërs op om de “gelijkheidsblinddoek” af te doen die voorschrijft dat je niet voor één specifieke groep mag opkomen en de ogen te openen dat in veel gevallen juist de christenen specifiek doelwit zijn.
Pieter Omtzigt, Tweede Kamerlid voor het CDA, zou de derde politieke spreker zijn, maar hij was vanwege familie-omstandigheden verhinderd. Zijn plek in het programma werd ingenomen door Peter van Dalen, Europarlementariër voor ChristenUnie en SGP. Hij sloot zich van harte aan bij de oproepen van met name de eerste rij sprekers om vooral te bidden voor de vervolgde christenen elders, maar herinnerde de aanwezigen aan het adagium “bid en werk”. En dat werken zou kunnen bestaan uit het bestoken van de Europese instellingen om in actie te komen tegen de christenvervolging in de landen rond Europa. Europa slaapt, zo zei hij.
In het rijtje politieke sprekers was ook plek ingeruimd voor organisaties die zich politiek manifesteren, zoals de Aramese Beweging voor Mensenrechten. De toespraak die voorzitter Aziz Beth Aho hield volgt nu in de ongecensureerde versie:
We staan hier vandaag naar aanleiding van de openlijke terreur van de “Islamitische Staat” – het Kalifaat – in Irak en Syrië. Maar we hadden hier al veel eerder kunnen – en misschien ook wel moeten – staan. De terreur van ISIS komt niet uit de lucht vallen. Al jarenlang vormden christenen in Irak – en later ook in Syrië – een doelwit voor haatcampagnes en aanslagen van moslimfundamentalisten.
Als Aramese Beweging voor Mensenrechten hebben we jarenlang al deze incidenten voorgelegd aan de Nederlandse regering en het parlement met de vraag er iets aan te doen. Het te veroordelen. Er bij de Iraakse regering en bij de strijdende partijen in Syrië op aan te dringen dat maatregelen genomen zouden worden om deze haatcampagnes en aanslagen op te laten houden. Het mocht niet baten.
De regering en een meerderheid van het Nederlands parlement ontkennen gewoon dat er acties plaatsvinden die specifiek tegen christenen gericht zijn. In een oorlog vallen nu eenmaal slachtoffers, zo heet het. Dat zich onder die slachtoffers ook christenen bevinden, spreekt voor zich. Maar je mag niet uitsluitend voor die ene groep slachtoffers opkomen. En dat je belangrijke bondgenoten als Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar zou moeten aanspreken op godsdienstvrijheid, dat doet men liever niet.
Of de in Nederland woonachtige moslims. Waarvan de grootste organisaties zich een week geleden gelukkig publiekelijk en ook in de eigen moskeeën gekeerd hebben tegen ISIS.
In de Nederlandse politiek is überhaupt een zekere schaamte om het over godsdienstvrijheid te hebben en om het specifiek over christelijke minderheden te hebben. Je maakt ze dan nog eens extra tot doelwit, heet het dan. Maar christenen zijn al extra doelwit van moslimfundamentalisten. En door dat te negeren of te ontkennen laat je dat alleen maar voortwoekeren. Voortwoekeren tot de “Islamitische Staat” of het Kalifaat dat zich inmiddels als een olievlek over Irak en Syrië heeft uitgebreid. En de hele regio in brand kan zetten.
Natuurlijk hoef je en kun je als Nederlandse overheid niet uitsluitend voor christenen opkomen. Dat vragen we ook helemaal niet. Maar negeer en ontken niet dat ze specifiek doelwit zijn. En probeer daar iets aan te doen.
Liefst op tijd. Neem voortijdige signalen serieus. Mensenrechtenschendingen vormen een herkenbare opmaat voor grootschalig geweld en genocide. Godsdienstvrijheid omvat belangrijke mensenrechten en vormt een prima graadmeter hoe het met de mensenrechtensituatie is gesteld. Monitor daarop. En laat het populaire standpunt varen dat godsdienst iets uit het verleden is. Dat mag zo zijn voor onze seculiere politici hier in Den Haag. In de rest van de wereld denken ze daar heel anders over. Daar is men onder de indruk van de “Islamitische Staat” in Irak en Syrië.
Begin deze week maakten de Egyptische bisschoppen bekend verontrust te zijn over de opmars van ISIS. Zij zeiden te vrezen dat deze terreur zich ook tot Egypte zou uitbreiden. Ze hadden vorig jaar al een voorproefje gehad van de Moslimbroederschap, die aan de macht kwam na de vanuit Nederland alom toegejuichte “Arabische Lente”. Laat je politieke standpunt toch niet bepalen door geïdealiseerde beelden van revolutie, vrijheid en democratie. Maar luister ook naar diegenen die de gevolgen van de omwentelingen kunnen inschatten en ervoor vrezen.
En ook in Nigeria lijkt het optreden van ISIS navolging te krijgen. Boko Haram heeft in het noorden van Nigeria ook een kalifaat uitgeroepen. En het Nigeriaanse leger dat hen moest bevechten is op de vlucht geslagen. Wie volgt?
Stop de Vervolging. En doe het tijdig. Door de signalen zo snel mogelijk op te pikken. En te luisteren naar de christenen en andere minderheden in diverse landen. Ook waar het geweld nog niet meteen is losgebarsten.
We staan hier vandaag naar aanleiding van de openlijke terreur van de “Islamitische Staat” – het Kalifaat – in Irak en Syrië. Maar we hadden hier al veel eerder kunnen – en misschien ook wel moeten – staan. De terreur van ISIS komt niet uit de lucht vallen. Al jarenlang vormden christenen in Irak – en later ook in Syrië – een doelwit voor haatcampagnes en aanslagen van moslimfundamentalisten.
Als Aramese Beweging voor Mensenrechten hebben we jarenlang al deze incidenten voorgelegd aan de Nederlandse regering en het parlement met de vraag er iets aan te doen. Het te veroordelen. Er bij de Iraakse regering en bij de strijdende partijen in Syrië op aan te dringen dat maatregelen genomen zouden worden om deze haatcampagnes en aanslagen op te laten houden. Het mocht niet baten.
De regering en een meerderheid van het Nederlands parlement ontkennen gewoon dat er acties plaatsvinden die specifiek tegen christenen gericht zijn. In een oorlog vallen nu eenmaal slachtoffers, zo heet het. Dat zich onder die slachtoffers ook christenen bevinden, spreekt voor zich. Maar je mag niet uitsluitend voor die ene groep slachtoffers opkomen. En dat je belangrijke bondgenoten als Turkije, Saoedi-Arabië en Qatar zou moeten aanspreken op godsdienstvrijheid, dat doet men liever niet.
Of de in Nederland woonachtige moslims. Waarvan de grootste organisaties zich een week geleden gelukkig publiekelijk en ook in de eigen moskeeën gekeerd hebben tegen ISIS.
In de Nederlandse politiek is überhaupt een zekere schaamte om het over godsdienstvrijheid te hebben en om het specifiek over christelijke minderheden te hebben. Je maakt ze dan nog eens extra tot doelwit, heet het dan. Maar christenen zijn al extra doelwit van moslimfundamentalisten. En door dat te negeren of te ontkennen laat je dat alleen maar voortwoekeren. Voortwoekeren tot de “Islamitische Staat” of het Kalifaat dat zich inmiddels als een olievlek over Irak en Syrië heeft uitgebreid. En de hele regio in brand kan zetten.
Natuurlijk hoef je en kun je als Nederlandse overheid niet uitsluitend voor christenen opkomen. Dat vragen we ook helemaal niet. Maar negeer en ontken niet dat ze specifiek doelwit zijn. En probeer daar iets aan te doen.
Liefst op tijd. Neem voortijdige signalen serieus. Mensenrechtenschendingen vormen een herkenbare opmaat voor grootschalig geweld en genocide. Godsdienstvrijheid omvat belangrijke mensenrechten en vormt een prima graadmeter hoe het met de mensenrechtensituatie is gesteld. Monitor daarop. En laat het populaire standpunt varen dat godsdienst iets uit het verleden is. Dat mag zo zijn voor onze seculiere politici hier in Den Haag. In de rest van de wereld denken ze daar heel anders over. Daar is men onder de indruk van de “Islamitische Staat” in Irak en Syrië.
Begin deze week maakten de Egyptische bisschoppen bekend verontrust te zijn over de opmars van ISIS. Zij zeiden te vrezen dat deze terreur zich ook tot Egypte zou uitbreiden. Ze hadden vorig jaar al een voorproefje gehad van de Moslimbroederschap, die aan de macht kwam na de vanuit Nederland alom toegejuichte “Arabische Lente”. Laat je politieke standpunt toch niet bepalen door geïdealiseerde beelden van revolutie, vrijheid en democratie. Maar luister ook naar diegenen die de gevolgen van de omwentelingen kunnen inschatten en ervoor vrezen.
En ook in Nigeria lijkt het optreden van ISIS navolging te krijgen. Boko Haram heeft in het noorden van Nigeria ook een kalifaat uitgeroepen. En het Nigeriaanse leger dat hen moest bevechten is op de vlucht geslagen. Wie volgt?
Stop de Vervolging. En doe het tijdig. Door de signalen zo snel mogelijk op te pikken. En te luisteren naar de christenen en andere minderheden in diverse landen. Ook waar het geweld nog niet meteen is losgebarsten.
De laatste spreker van dit blok was de interim-voorzitter van de Suryoye Aramese Federatie in Nederland, Erwin Ilgun. Hij verwees naar het Oud-Testamentische beeld van de zwervende Arameeër. En ook in de tijd van het NieuweTestament en in de eeuwen erna zwierven Arameeërs uit over de hele wereld om het evangelie te verkondigen, tot die in China en Zuid-India waar nog steeds een bloeiende Syrisch-Orthodoxe kerk bestaat. Ook met de meeste kaliefen in Bagdad waren de verhoudingen goed en Aramese christenen onderwezen de moslimgeleerden in de wijsheden en wetenschappen uit voorbije eeuwen die deze op hun beurt weer naar Europa brachten.
Het is de Aramese diaspora in Nederland en Europa die een stem probeert te geven aan de stemloze Arameeërs in het Midden-Oosten. Erwin Ilgun roept de circa 1.500 aanwezigen vervolgens op om die stem te versterken. Na de Tweede Wereldoorlog klonk een massaal “nooit meer Auschwitz”; na de verschrikkingen in Rwanda beloofde politici plechtig nooit meer een dergelijke genocide te laten gebeuren. Maar het gebeurt weer en niemand doet iets.
En de Arameeërs? Zij zijn gedwongen verder te zwerven.
Het is de Aramese diaspora in Nederland en Europa die een stem probeert te geven aan de stemloze Arameeërs in het Midden-Oosten. Erwin Ilgun roept de circa 1.500 aanwezigen vervolgens op om die stem te versterken. Na de Tweede Wereldoorlog klonk een massaal “nooit meer Auschwitz”; na de verschrikkingen in Rwanda beloofde politici plechtig nooit meer een dergelijke genocide te laten gebeuren. Maar het gebeurt weer en niemand doet iets.
En de Arameeërs? Zij zijn gedwongen verder te zwerven.
Het podium staat daarna open voor een aantal opwekkers, zangers en een kort meditatief moment. De eerste evangelist in dit verband wijst erop dat verdriet kan omslaan in haat, maar dat wij gehouden zijn onze naaste lief te hebben en te streven naar vrede.
de vlag in het midden is de regenboogkleurige VREDE-vlag
De voorganger van de Morgenstergemeente roept eenieder op niet alleen de deuren open te zetten voor de christenen uit het Midden-Oosten, maar ook de oren voor hun verhalen.
Daarna is er het optreden van twee medewerkers van de Anne Frankstichting die voor de gelegenheid een zangduo hebben gevormd en benadrukken dat we 100 jaar geleden wisten dat er een genocide op de Armeniërs en andere christelijke gemeenschappen in het Ottomaanse Rijk plaatsvond, maar dat niemand er iets tegen deed. Dat de geallieerden wisten dat tijdens de Tweede Wereldoorlog een industriële vernietiging van joden plaatsvond maar dat niemand er iets tegen deed. En dat dit mechanisme zich nu ook weer lijkt te herhalen. “We kijken weg terwijl we alles zien,” zo klonk het in het lied.
Onder leiding van de Arabische evangelist uit Rotterdam werd vervolgens 1 minuut stilte in acht genomen waarna in het Arabisch en in het Nederlands het “Onze Vader” werd gebeden.
En het programma op het Spuiplein wordt afgesloten met “Amazing Grace” gezongen door een zanger uit Nigeria.
Daarna zetten de meeste aanwezigen zich in beweging om in demonstratieve optocht van het Spuiplein naar het Koningin Julianaplein (vlak vóór het Centraal Station van Den Haag) te lopen. Ook hier bleek enige onervarenheid met demonstreren als het om de omvang van het kopspandoek gaat.
De tocht ging ten dele door het stadhuis van Den Haag, de stad die zich profileert van stad voor vrede en recht.
Er ontstond een langgerekte stoet met zo’n 1.000 deelnemers.
Bij het eindpunt maakte Chris Develing nog eens duidelijk dat deze demonstratie het initiatief was van een klein aantal privé-personen en riep de aanwezigen op om eveneens initiatief te nemen zodat de beweging die vandaag op gang was gekomen voortgezet zou worden.
Tot slot nog wat losse foto's:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten