Als vredesactivist mocht ik vanavond in discussie met vaste panelleden Theo Morskate, oud-Statenlid voor het CDA in Overijssel, en Han Pape, hoofdredacteur van de het onafhankelijke weekblad voor Twente, de Roskam. Over het vlagvertoon zelf bestond overigens weinig verschil van mening: er is vrijheid van meningsuiting in Nederland en als je je mening via het uithangen van een vlag wil uiten dan is dan heb je die vrijheid. Dat kan een woningbouwvereniging of een burgemeester niet verbieden.
Theo Morskate tekende daar wel bij aan dat de polarisatie hem verontruste. Hij voerde deze terug op de komst van mensen naar Nederland die conflictgebieden elders waren ontvlucht. Hij zou willen dat die mensen het betreffende conflict zouden achterlaten in het land van herkomst en niet mee zouden nemen naar hun nieuwe vaderland.
Zelf verwees ik naar mijn deelname aan de studiereis naar Palestina en Israël en naar het feit dat ik daar heb mogen constateren dat de scheidslijn tussen voor- en tegenstanders van de bezetting niet samenvalt met die tussen Israëli’s en Palestijnen. Als wij het hier over pro-Israël- en pro-Palestina-demonstraties hebben, miskennen we dat ook Israëlische organisaties tegen de bezetting zijn. We doen alsof het een conflict tussen Israëliërs en Palestijnen betreft en hebben het vooral over de proportionaliteit van het geweld dat over en weer wordt gebruikt. Het probleem is echter geen conflict tussen twee volkeren, maar de bezetting. Bij de strijd tegen de slavernij hadden we het ook niet over een conflict tussen slaven en slavenhouders en bij de strijd tegen de Apartheid niet over witte en zwarte Zuid-Afrikanen. Het ging om een strijd tegen een fundamentele misstand waar zich ook personen uit de bovenliggende partij achter schaarden zoals er nu Israëliërs zijn die zich tegen de bezetting keren. Het frame waarin Israëliërs en Palestijnen die tegenover elkaar zouden staan doet geen recht aan de situatie ter plaatse en versterkt feitelijk alleen de positie van de hardliners onder zowel Israëliërs als Palestijnen die de ander het licht niet in de ogen gunnen.
De gespreksleider, Martin Steenbeeke, wilde het echter vooral hebben over het vlagvertoon. Moest daar geen paal en perk aan gesteld worden? Waren het geen zinloze provocaties? Han Pape was duidelijk. Het is een democratisch recht en daar mag je niet aan tornen. Dat mensen door het uiten van hun mening anderen kunnen provoceren … het zij zo. Dat mag. Ik mocht nog even verwijzen naar de Stille Tocht die gisteren in Enschede werd gehouden en waar de organisatie alle andere vlaggen en spandoeken verboden had dan de vlaggen en spandoeken die door de organisatie ter beschikking waren gesteld. Resultaat was dat een zeer diverse groep mee kon doen; niet alleen Aramese christenen, maar ook Enschedeërs met een geheel andere achtergrond onder wie ook moslims. Naar mijn mening had dat echter meer te maken met het respect dat ook door de inleiders voor anderen werd getoond en de woorden van verzoening die gepreekt werden.
In de nazit spraken we nog zeker anderhalf uur door over de diverse bijeenkomsten die we in Enschede organiseerden over de conflicten in het Midden-Oosten, over de buitenlandpolitiek die de Provinciale Staten van Overijssel voert als het om Vitens of de Armeense genocide gaat en over de wenselijkheid om eens wat meer tijd in te ruimen in de Overijsselse media voor de wijze waarop conflicten elders in de wereld doorwerken in de Overijsselse samenleving.
Theo Morskate tekende daar wel bij aan dat de polarisatie hem verontruste. Hij voerde deze terug op de komst van mensen naar Nederland die conflictgebieden elders waren ontvlucht. Hij zou willen dat die mensen het betreffende conflict zouden achterlaten in het land van herkomst en niet mee zouden nemen naar hun nieuwe vaderland.
Zelf verwees ik naar mijn deelname aan de studiereis naar Palestina en Israël en naar het feit dat ik daar heb mogen constateren dat de scheidslijn tussen voor- en tegenstanders van de bezetting niet samenvalt met die tussen Israëli’s en Palestijnen. Als wij het hier over pro-Israël- en pro-Palestina-demonstraties hebben, miskennen we dat ook Israëlische organisaties tegen de bezetting zijn. We doen alsof het een conflict tussen Israëliërs en Palestijnen betreft en hebben het vooral over de proportionaliteit van het geweld dat over en weer wordt gebruikt. Het probleem is echter geen conflict tussen twee volkeren, maar de bezetting. Bij de strijd tegen de slavernij hadden we het ook niet over een conflict tussen slaven en slavenhouders en bij de strijd tegen de Apartheid niet over witte en zwarte Zuid-Afrikanen. Het ging om een strijd tegen een fundamentele misstand waar zich ook personen uit de bovenliggende partij achter schaarden zoals er nu Israëliërs zijn die zich tegen de bezetting keren. Het frame waarin Israëliërs en Palestijnen die tegenover elkaar zouden staan doet geen recht aan de situatie ter plaatse en versterkt feitelijk alleen de positie van de hardliners onder zowel Israëliërs als Palestijnen die de ander het licht niet in de ogen gunnen.
De gespreksleider, Martin Steenbeeke, wilde het echter vooral hebben over het vlagvertoon. Moest daar geen paal en perk aan gesteld worden? Waren het geen zinloze provocaties? Han Pape was duidelijk. Het is een democratisch recht en daar mag je niet aan tornen. Dat mensen door het uiten van hun mening anderen kunnen provoceren … het zij zo. Dat mag. Ik mocht nog even verwijzen naar de Stille Tocht die gisteren in Enschede werd gehouden en waar de organisatie alle andere vlaggen en spandoeken verboden had dan de vlaggen en spandoeken die door de organisatie ter beschikking waren gesteld. Resultaat was dat een zeer diverse groep mee kon doen; niet alleen Aramese christenen, maar ook Enschedeërs met een geheel andere achtergrond onder wie ook moslims. Naar mijn mening had dat echter meer te maken met het respect dat ook door de inleiders voor anderen werd getoond en de woorden van verzoening die gepreekt werden.
In de nazit spraken we nog zeker anderhalf uur door over de diverse bijeenkomsten die we in Enschede organiseerden over de conflicten in het Midden-Oosten, over de buitenlandpolitiek die de Provinciale Staten van Overijssel voert als het om Vitens of de Armeense genocide gaat en over de wenselijkheid om eens wat meer tijd in te ruimen in de Overijsselse media voor de wijze waarop conflicten elders in de wereld doorwerken in de Overijsselse samenleving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten