Wij gaan naar een land

Aan de vooravond van ons vertrek naar Palestina en Israël stond vandaag onderstaand gedicht op de Poëzie-kalender van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish die in 1931 werd geboren in het in 1948 vernietigde Palestijnse dorp al-Birwa, ongeveer tien kilometer ten oosten van Akko en ongeveer net zoveel kilometers ten zuiden van Nes Ammim. In 2008 overleed hij op 67-jarige leeftijd waarop in Palestina 3 dagen nationale rouw werd uitgeroepen. De vertaling is van Jan Brugman; de foto van Wikipedia en betreft een optreden van Mahmoud Darwish in Bethlehem in 2006.

WIJ GAAN NAAR EEN LAND

     Wij gaan naar een land dat niet van ons vlees is. De kastanje groeit niet uit onze botten.

     Zijn stenen zijn geen geit in het lied der bergen; de ogen der kiezels geen lelies van de dalen.

     Wij gaan naar een land dat geen eigen zon over ons heen hangt.

     De vrouwen van legenden klappen voor ons; een zee over ons en voor ons.

     Als graan en water van jullie zijn afgesneden, eet dan onze liefde en drinkt onze tranen.

     Zwarte doeken voor de dichters; een rij van marmeren beelden zal onze stemmen doen weerklinken.

     Een schuur om onze geesten te beschermen tegen het stof van de tijd; een roos over ons, een roos voor ons.

     Jullie hebben jullie glorie, wij de onze. Ach een land waarvan wij alleen zien wat niet gezien wordt: ons geheim.

     Wij hebben onze glorie: een troon op voeten afgesneden door stegen die ons voeren naar vele huizen, maar niet de onze.

     De geest moet de geest in zijn geest vinden, of hier sterven…