zaterdag 20 juni 2015

Vluchtelingen kregen een gezicht in Enschede

Vandaag, 20 juni, is Wereldvluchtelingendag. In de media was de afgelopen dagen de nodige belangstelling hiervoor, maar daarbij ging het vooral en bijna uitsluitend over de grote aantallen burgers die huis en haard verlaten hebben om het vege lijf te redden. De grootste aantallen sinds de Tweede Wereldooorlog, zo wordt gesteld. In grote kampen wereldwijd en massaal pogend de Middellandse Zee of het Kanaal over te steken. Wat een beetje uit zicht dreigt te raken, is dat het bij al die vele miljoenen of duizenden vluchtelingen, miljoenen of duizenden keren gewoon om een persoon gaat met zijn of haar eigen verhaal. Een eigen leven dat abrupt werd afgebroken en dat hij of zij nu weer ergens anders probeert voort te zetten.



Onder de titel "Geef vluchteling een gezicht" organiseerde het Platform Vluchtelingen en Asielzoekers Enschede vanmiddag daarom een bijeenkomst om die menselijke verhalen weer te voorschijn te halen. Want onbekend maakt onbemind en dat laatste is een groot probleem nu ook in Enschede gesproken wordt over de vestiging van een asielzoekerscentrum in de stad. De Twentsch Courant Tubantia maakte zich op de ochtend van Wereldvluchtelingendag al zorgen over de communicatiestrategie in deze van het gemeentebestuur.

maandag 8 juni 2015

Genocide stoppen zonder geweld?

Vanavond organiseerde Enschede voor Vrede de zesde Vredestuinbijeenkomst van dit jaar onder de als vraag geformuleerde titel “Genocide stoppen zonder geweld?” Tijdens de bijeenkomst over het “genocidaal proces” met Antonie Holslag, kwam deze vraag naar voren toen de genocide-deskundige benadrukte dat de internationale gemeenschap zich in het Genocideverdrag had verplicht om genocides te stoppen. Levert dat niet al te gemakkelijk een vrijbrief op tot militair ingrijpen? Leidt een militaire interventie niet sneller tot een verdere escalatie van het geweld? Is militair ingrijpen eigenlijk wel bij machte om genocide te stoppen en zou je niet eerder naar andere middelen moeten omzien? Dat laatste ook al, omdat je inzake Syrië en Irak de internationale gemeenschap, buiten de inzet van de eigen luchtmacht en militaire trainers, weinig trek lijkt te hebben in de inzet van militairen op de grond die daadwerkelijk iets zouden kunnen betekenen qua bescherming van met geweld bedreigde burgers.


Om de aanwezigen te helpen met het vinden van een antwoord op de genoemde vraag, was Sjors Beenker gevraagd om zijn ervaringen met ons te delen als lid van de Nonviolent Peaceforce een kleine tien jaar geleden op Sri Lanka en als getuige van pre- en post-genocide-situaties in onder ander Rwanda en Cambodja.