Wethouder Eelco Eerenberg verrichtte ook hier de opening. Hij begon met het contrast tussen deze bijeenkomst en de streekderby tussen Heracles en FC Twente waar hij net vandaan kwam en die omgeven was van tekenen van geweld. De onderlinge aversie tussen de twee supporterslegioenen en de enorme politie-inzet die nodig was om een en andere in goede banen te leiden.
Er zit dus meer geweld in onze samenleving dan hij gistermiddag nog had betoogd, maar juist gistermiddag en ook met een blik op het programma van deze Universele Viering, moest Eelce Eerenberg naar eigen zeggen toegeven dat er juist ook bij de jongere generatie meer aandacht voor vrede is dan hij gistermiddag had staan betogen. Hij prees de organisatoren van de Openingsbijeenkomst gistermiddag en van de Universele Viering deze middag hoe zij er in geslaagd waren er jongere generaties bij te betrekken. In het programma van vanmiddag uitte zich dat onder andere in de optredens van twee jonge singer-songwriters die voor deze gelegenheid een lied over de vrede hadden geschreven, groep zes van de Anna van Burenschool die een presentatie gaven van het vredeseducatieproject “Lopend Vuurtje” van de Wereldvredesvlam Twente, het kinderkoor van de ISN Selimiyah-Moskee en het jeugdkoor van de Syrisch-Orthodoxe kerk.
De Universele Viering was begonnen met de vertoning van een één dag eerder opgenomen flashmob waarbij de “Ode an die Freude” (“Werden alle Menschen Brüder”) door leden van verschillende koren in de Enschedese binnenstad werd gezongen. Dit lied staat ook symbool voor de Europese eenwording en volgens Eelco Eerenberg bevordert die Europese eenwording natuurlijke de wereldvrede, maar leidt ze tegelijkertijd tot nieuwe uitdagingen. Door de globalisering, de zich ontwikkelende eenwording op mondiaal niveau, worden wij ook steeds meer en steeds directer geconfronteerd met oorlogen die zich elders in de wereld afspelen. Daarbij geldt ook de paradox van de eenwording, want door die eenwording op Europese of mondiale schaal neemt ook de vrees tot het verlies van de eigen identiteit toe. En die angst leidt weer tot een versterking van het wij-tegen-zij-denken.
Eelco Eerenberg verwijst daarbij naar de voorbeelden die hij gistermiddag ook al noemde naar aanleiding van de MH17, het optreden van ISIS in Syrië en Noord-Irak en de oorlog tussen Israël en Gaza. Maar dit keer ook naar de gevoelens bij de autochtone bevolking voor Enschede. In dat kader leest hij het gedicht van Willem Wilmink “Immigranten niet meer uit Wolvega” voor.
De hoofdspreker vanmiddag was Chris van der Ven van het door hem geïnitieerde project HOPE XXL waarin jongeren vanuit de hele wereld de afgelopen jaren gezamenlijk tot een Universal Agenda zijn gekomen Of The Things We Have To Do. Als het goed is wordt deze op 6 november a.s. bij de Verenigde Naties gepresenteerd.
Gelardeerd door optredens van de reeds genoemde koren van de Selimiyah Moskee en van de Syrisch-Orthodoxe kerk en van een tweetal muzikanten die Anatolische muziek speelden dat zowel door Turken als door Armeniërs tot hun erfgoed wordt gerekend, spraken Yasmin Khalaf Haidar (uit Damascus) en Manfred Laumann (uit Ahaus) over de impact van de oorlog in Syrië respectievelijk de Tweede Wereldoorlog op hun families en op hun eigen activiteiten voor de vrede. Beiden benadrukten de rol die muziek hierin speelt. Als die muziek ook nog verdwijnt is de hel helemaal compleet.
Tegen de achtergrond van de spanningen die de oorlogen in met name het Midden-Oosten in onze eigen samenleving voedden hadden de organisatoren van de Universele Viering op initiatief van het Kennisplatform Integratie en Burgerschap de volgende verklaring opgesteld die door Ed Hamstra, voorzitter van de Raad voor Levensbeschouwingen en Religies werd voorgelezen:
Verklaring van Enschede
Wij, burgers van Enschede, …
… zijn er getuige van dat afgelopen zomer met name in het Midden-Oosten een aantal reeds langer smeulende conflicten tot ontbranding kwamen. Dat deze conflicten zich via de etnische en religieuze scheidslijnen waarlangs ze zich op ginds afspelen, soms ook tot gevoelens van angst en weerzin in onze eigen samenleving vertaalden. Dat mensen enerzijds extra verbondenheid met elkaar zochten in de eigen kring, maar anderzijds anderen op grond van hun achtergrond identificeerden met de gruweldaden van hun vermeende volks- of geloofsgenoten ginds.
We hebben gezien hoe dat op sommige plaatsen in Nederland heeft geleid tot uitingen van vèrgaande solidariteit met soms extremistische groepen elders en van ongebreidelde haat tegenover mensen met een andere etnische of religieuze achtergrond.
… zijn ervan overtuigd dat we ons teweer dienen stellen tegen het ontstaan van deze plaatsvervangende angst en weerzin jegens elkaar. Dat we verbindingen moeten leggen die de mogelijke scheidslijnen doorkruisen en ons moeten “wapenen met vrede”, zoals het landelijk motto van de vandaag begonnen Vredesweek luidt. Dat dat niet altijd de gemakkelijkste weg zal zijn. Compassie, verbinding, verzoening en vrede zijn mooie woorden, maar de personen die zich er daadwerkelijk voor inzetten maken zich hiermee niet altijd geliefd in eigen kring en lopen tegen onbegrip en weerstand aan. Niet voor niets is de titel van de Universele Viering van de Internationale Dag van de Vrede dit jaar “Vrede. Je moet het maar durven”.
… zijn bereid ons ervoor in te spannen onze eigen angsten en weerstanden te overwinnen, menselijkheid te laten zien waar mensen hun mens-zijn lijken te zijn kwijtgeraakt. Het open gesprek tot stand te brengen mèt maar ook tussen anderen en daarmee wederzijdse begrip te bevorderen en vooroordelen te verminderen. Om al doende personen en groepen die anderen uitsluiten openingen te bieden tot dialoog in onze open samenleving. En om de hoop en verwachting van een vreedzame samenleving levend te houden en invulling te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten