In Trouw van 10 juli 2015 verwijt Abraham beth Arsan de Nederlandse politiek een continue winterslaap, de kerken een misdadig stilzwijgen en bepleit hij de bewaping van christelijke milities in het noordoosten van Syrië en het noorden van Irak om met name in de Nineve-vlakte een safe haven te creëren.
Het is wel heel cynisch dat het pleidooi voor een christelijke safe haven in het noorden van Irak letterlijk aan de vooravond van de twintigste herdenking van de val van de door de VN als safe haven uitgeroepen moslim-enclave Srebrenica wordt gedaan. Een herdenking waaraan dit jaar onthullingen vooraf gingen dat de internationale gemeenschap had besloten dat deze safe haven niet langer houdbaar was en opgeofferd moest worden voor een vredesregeling met de Bosnische Serviërs. Juist het feit dat zoveel duizenden Bosnische moslims hun toevlucht hadden gezocht in dit vermeende veilige gebied, gaf aan de massaslachting die vervolgens plaatsvond de genocidale omvang.
Bepaalde fracties binnen de christelijke bevolkingsgroep in Irak bepleiten al langer, in navolging van de Koerdische Autonome Regio, de vorming van een autonoom christelijk gebiedje in de vlakte van Nineve en nu dit gebied grotendeels in handen is van Islamitische Staat wordt de herovering ervan bepleit met de toevoeging er een safe haven voor Iraakse christenen van te maken. De leiding van de grootste kerk in Irak, de Chaldeeuws Katholieke Kerk waar meer dan de helft van de Iraakse christenen bij zijn aangesloten, voelt helemaal niets voor dit voorstel, zo heeft de huidige patriarch Louis Sako herhaaldelijk verklaard. Aramese christenen (de benamingen “Assyrisch” en “Chaldeeuws” zijn in de moderne tijd door Britse en Franse missionarissen aan de Nestoriaanse respectievelijk de met Rome verenigde afsplitsingen van de aloude Syrisch-Orthodoxe kerk gegeven) zijn de oorspronkelijke bewoners van Irak, hebben de Iraakse cultuur doordesemd en hebben nog steeds een belangrijke rol te spelen in het politieke en publieke leven van Irak, aldus deze prelaat. Door een zelfgekozen isolement in de vlake van Nineve zal de christelijke kerk in Irak zich juist naar de marge laten dringen en zal haar rol in het land uitgespeeld raken. Juist dan zal het christendom uit het Midden-Oosten verdwijnen, of hooguit nog een paar generaties blijven voortbestaan in een Iraakse variant van het Openluchtmuseum of een Indianenreservaat. Een bezienswaardigheid ter vervanging van de archeologische plaatsen die door IS zijn vernield.
Met door Nederland geleverde wapens zullen de christelijke milities die Beth Arsan noemt de vlakte van Nineve niet kunnen verdedigen, zoals ze ook de christelijke dorpen langs de Khabour en de christelijke wijken van Hassaka niet hadden kunnen verdedigen tegen een goedbewapende, getrainde en schrik aanjagende IS-overmacht. Voor hun effectieve verdediging zouden deze milities altijd afhankelijk blijven van de Koerdische strijdgroepen, waarvan Beth Arsan terecht stelt dat deze heel andere prioriteiten hebben, of van de internationale gemeenschap die eveneens andere prioriteiten heeft dan de verdediging van een christelijke safe haven.
Waar de Assyrisch Democratische Organisatie (ADO) aanvankelijk partij koos voor de Syrische Oppositie Coalitie in de hoop ook in dat land een eigen autonoom gebiedje te kunnen inrichten, bepleitte de Aramese Beweging voor Mensenrechten (ABM) van meet af aan de handhaving van het seculiere karakter van de Syrische en de Iraakse staat waarbinnen godsdienstvrijheid voor alle bevolkingsgroepen is gegarandeerd. ADO en het Westen kozen echter voor een bondgenootschap met Saoedi-Arabië, Qatar en Turkije. Landen waarbinnen godsdienstvrijheid ver te zoeken is en waar, in het geval van Turkije, de omvang van de christelijke bevolkingsgroep de afgelopen eeuw van circa 30% terug is gelopen naar minder dan 1%. Bondgenoten bovendien, die tot voor kort en volgens sommigen nog steeds IS voluit steunen.
Het verwijt van Beth Arsan aan “de Nederlandse politiek” is te algemeen. Als ABM hebben we de afgelopen jaren steeds meer in de Kamer een luisterend oor gevonden voor onze kritiek op de rol van met name Turkije in het conflict. De Kamer heeft deze kritiek meermalen in vragen en moties aan de regering voorgelegd, maar het is de regering die haar kop in het zand steekt en die een internationale coalitie blijft steunen die vooral haar eigen geopolitieke belang in de regio najaagt en niet het belang van de (christelijke) burgerbevolking.
De Nederlandse kerken vinden wij overigens ook stil, maar onze ervaring is wel dat veel Nederlandse christenen een warme betrokkenheid bij het lot van de christenen in Syrië en Irak tonen en ook bereid zijn om humanitaire projecten in beide landen te ondersteunen. En hoewel Beth Arsan zich laatdunkend uitlaat over het gebed van de paus, menen wij dat dit gebed, de betrokkenheid en de humanitaire hulp meer goed doet aan de christenen in het Midden-Oosten dan wapenleveranties aan christelijke milities in een safe haven die enkel valse veiligheid bieden.
Aziz Beth Aho
voorzitter Aramese Beweging voor Mensenrechten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten